Pożyteczne i przyjemnie pachnące?

Jest on również przyjemny dla pszczół i innych owadów zapylających, wabiąc do skorzystania z pyłkowo-nektarowej stołówki. Dzięki temu my możemy cieszyć się wspaniałym lipowym miodem o jasnej barwie, charakterystycznym zapachu, przypominającym zapach kwiatu lipy. Po skrystalizowaniu miód ten staje się jasnokremowy. Podobnie jak napar z kwiatów lipy ma bogate właściwości lecznicze, działając szczególnie dobroczynnie na dolegliwości górnych dróg oddechowych. Napar z kwiatów lipy ma działanie napotne, delikatnie moczopędne i przeciwzapalne. Łagodzi stres, pomaga ukoić nerwy i przynosi spokojny sen. Młode listki lipowe można dodawać do wiosennych sałatek.

Jeśli zbieramy kwiaty lipowe do suszenia samodzielnie to warto zrobić to na początku kwitnienia, zbierając nawet te z pączkami. Susz na herbatkę lipową najlepiej zalewać miękką wodą o temperaturze około 95 st C, czyli około 2 minuty od momentu wrzenia, przykryć kubek spodeczkiem aby cenne olejki nie wyparowały i pić po 10-15 minutach zaparzania. 

 

 

Jakie ma wymagania?

Lipa drobnolistna najlepiej rośnie na glebach żyznych i dostatecznie wilgotnych. Dobrze znoszą upały w przypadku nie za suchej gleby, więc w pierwszych latach po posadzeniu warto lipy latem podlewać. Pełnię swych walorów dekoracyjnych rozwiną jeśli będą rosły w pełnym słońcu lub ewentualnie w półcieniu. Lipy nie są wrażliwe na mróz, ale szkodzi im nadmierne zasolenie gleby, więc posadzone w ciągach przyulicznych mogą mieć utrudnione życie. Lipa drobnolistna to doskonałe drzewo alejowe i parkowe, a także cenny gatunek dla otwartych terenów wiejskich.

Lipa charakteryzuje się dużą siłą odroślową, więc bardzo dobrze znosi cięcie. Można więc drzewa lipowe formować, ograniczając ich wielkość do rozmiarów proporcjonalnych do miejsca w którym rosną.

 

 

Czy można polecić jakieś odmiany?

Lipa drobnolistna (Tilia cordata) jest dużym drzewem z rodziny ślazowatych (Malvaceae). Na naturalnych stanowiskach lipa drobnolistna występuje w niemalże całej Europie i Zachodniej Azji aż po Ural. W Polsce rośnie dziko na terenie całego kraju, często w połączeniu z klonami i grabami. W ogrodach i w zieleni miejskiej warto posadzić odmiany, które mają określone walory:

‘Greenspire’ – drzewo o  regularnej, szerokoowalnej koronie z pojedynczym, prostym przewodnikiem. Rośnie dość szybko, osiągając 15-20 m wys. i 10-12 m szer. Odmiana wyselekcjonowana w szkółkach amerykańskich dla klimatu miejskiego.

‘Greenglobe’ – drzewo o regularnej zwartej, kulistej koronie, osiągające 4 m wysokości i szerokości. Doskonałe drzewo uliczne, do zieleni miejskiej i ogrodów, wszędzie tam gdzie przestrzeń ogrodowa jest ograniczona.

‘Raciborski – Kolekcyjna odmiana polskiego pochodzenia, o powolnym wzroście. Wysokość zależy od wysokości podkładki na której zostało zaszczepione, bo korona osiąga do 3 m średnicy. Liście są mniejsze niż u gatunku, nieregularnie powyginane z różnymi deformacjami, często nakrapiane drobnymi, białawymi plamkami. Źle znosi suszę.

‘Lico’ – małe drzewo o powolnym wzroście, szczepione na pniu. Korona mała, zwarta, prawie kulista, o średnicy nie przekraczającej 3 m. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kwiaty drobniejsze niż u gatunku, białożółtawe, silnie pachnące, chętnie odwiedzane przez pszczoły. Kwitnie na początku lipca. Wymaga stanowiska słonecznego, gleby żyznej, dostatecznie wilgotnej. Źle znosi suszę. Odmiana w pełni odporna na niskie temperatury. Interesujące drzewo do małych ogrodów i zieleni osiedlowej. Nadaje się do sadzenia do pojemników.

 

 

(Barbara Błaszczyk/ew)