„Tosty po meksykańsku”
Reż. Fernando Eimbcke
Prod. Meksyk 2013
Tym razem bohaterami opowieści meksykański reżyser uczynił Palomę – samotną kobietę w średnim wieku, Hektora – jej nastoletniego syna, oraz Jazmin – rówieśniczkę syna, która zaczyna się nim mocno interesować. Akcja filmu rozgrywa się w wypoczynkowej miejscowości, po sezonie. Trafiła tam Paloma z Hektorem, trafiła i Jazmin z rodzicami – po promocyjnej cenie. Pusty hotel, opustoszałe plaże, czas płynie leniwie. Każdy dzień jest podobny do następnego, wypełniony powtarzanymi, niemal rytualnymi czynnościami: posiłek, plaża, kąpiel, książka, trochę gapienia się w telewizor, gra w karty, znów posiłek, plaża, kąpiel…
Palomę i Hektora łączy silna więź, znakomicie się rozumieją, są dla siebie mili i wyrozumiali. Ale pewnego dnia na horyzoncie pojawia się Jazmin. I to ona spowoduje, że chłopiec coraz bardziej będzie oddalał się od matki, która nie potrafi się z tym pogodzić. I zacznie walczyć, choć widomo, że z góry stanie na przegranej pozycji.
„Kiedy napisałem kolejną wersję scenariusza, już z Palomą w roli głównej, uświadomiłem sobie, że dojrzewanie to trudny proces nie tylko dla dziecka, ale także dla jego matki, która musi konfrontować się z pewnymi zmianami zachodzącymi w życiu jej pociechy, a ponad wszystko – w życiu jej samej” – wyznaje Eimbcke.
Meksykański reżyser rozgrywa swą opowieść wolno, tak jak leniwie toczy się życie w opuszczonym przez większość turystów kurorcie. Skupia się na obserwacji codziennych ważnych i nieważnych – tych jest zdecydowanie więcej – życiowych czynności. Ale ta metoda wciąga. Początkowo obserwujemy bohaterów opowieści chłodnym okiem – niczym biologiczne preparaty, z biegiem czasu jednak pojawiają się emocje, zaczynamy im kibicować. Pewne rzeczy nas wzruszają, inne śmieszą. Ale to uśmiech pełen sympatii, nie rechot… Właśnie subtelność opowiadania jest chyba największym walorem „Tostów po meksykańsku”, które przyniosły Eimbcke kilka ważnych festiwalowych laurów, z Srebrną Muszlą w San Sebastian na czele.
Jerzy Armata