Podczas II wojny światowej trafił do kopalni w Donbasie, skąd przedostał się do Tadżykistanu. W 1946 roku wrócił do Polski. Pracował w Ministerstwie Zdrowia. Był także kierownikiem literackim Teatru Narodowego, a następnie - zespołu filmowego Syrena. Wykładał na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. 

Po wydarzeniach Marca 1968 roku przebywał na emigracji. Przez wiele lat mieszkał we Włoszech. Współpracował z paryską „Kulturą”. Pod pseudonimem Michał Kaniowski tłumaczył dla Instytutu Literackiego w Paryżu dzieła dysydentów rosyjskich, takich jak Andriej Sacharow i Aleksandr Sołżenicyn, w tym trzytomowy "Archipelag Gułag". Przekładał także dzieła Michała Bułhakowa, Antoniego Czechowa, Lwa Tołstoja, Anny Achmatowej, a także z języka niemieckiego, między innymi Ericha Kästnera i Alfreda Henschke.

Po poworcie do kraju w 1994 roku, Pomianowski kontynuował współpracę z paryską "Kulturą". Był też związany z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Gazetą Wyborczą” i „Rzeczpospolitą”. Z inspiracji Jerzego Giedroycia, założył w 1999 roku pismo „Nowaja Polsza”. Pełnił też funkcję jego redaktora naczelnego.

Jerzy Pomianowski był laureatem wielu nagród, między innymi: Polskiego Pen Clubu , Stowarzyszenia Pisarzy Polskich czy imienia Jerzego Giedroycia, którą przyznano mu w 2006 roku. Został uhonorowany Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Jerzy Pomianowski urodził się 13 stycznia 1921 roku, w Łodzi, jako Jerzy Birnbaum. Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował w 1937 roku, pod pseudonimem Dyonizy Aczkolwiek w „Próbach”. Pisał felietony do pisma „Młodzi idą”, będącego organem Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. 

Po wybuchu II wojny światowej uciekł do radzieckiej strefy okupacyjnej. Został zwerbowany do pracy w kopalni w Donbasie. Po napaści III Rzeszy na Związek Radziecki w 1941 wyjechał do Tadżykistanu, gdzie rozpoczął studia medyczne w Stalinabadzie (obecnie Duszanbe).

Od 1944 roku Jerzy Pomianowski był redaktorem PAP Polpress w Moskwie. W 1946-ym jako repatriant wrócił do Polski. Wstąpił do PPR. W tym samym roku wyjechał do ZSRR jako korespondent prasowy. W 1947-ym ukończył I Instytut Medyczny w Moskwie.

W latach 1947-1951 pełnił funkcję kierownika Samodzielnego Referatu Prasy i Propagandy Zdrowia w Ministerstwie Zdrowia, a następnie był kierownikiem działu teatralnego tygodnika „Nowa Kultura. Od 1953-go do 1957 roku wykładał na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Publikował między innymi w tygodniku „Świat”. W latach 1958-1961 był kierownikiem literackim Teatru Narodowego, a następnie - zespołu filmowego Syrena.

W 1966 roku wystąpił z PZPR. W lutym 1969-go, po wydarzeniach Marca 1968, wyjechał do Włoch. W latach 1969-1970 wykładał na Akademii Teatralnej w Rzymie, a od połowy lat 70. był wykładowcą literatury polskiej na uniwersytetach w: Bari, Florencji i Pizie. Do Polski wrócił w połowie lat 90. 

Pomianowski należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiego PEN-Clubu, w którym od 1999 roku pełnił funkcję członka Zarządu. W latach 60. był jednym z założycieli, a także prezesem Polskiej Unii Pisarzy-Medyków.

 

 

(IAR/ew)