Boży buntownik – ksiądz Adolf Chojnacki

Boży buntownik – ksiądz Adolf Chojnacki

"Twardy, nieustępliwy charakter. Niespokojny duch, podejmujący bez przerwy nowe wyzwania, nie zawsze wiadomo po co. Klasyczny romantyk, mierzący siły na zamiary. Gotowy realizować ideały w epoce, w której o ideałach zapomniano. Nie rozumiano go, bo jakże się ma idealizm do pragmatyzmu. Posądzany o przesadę, dziwactwo, niepotrzebne narażanie się władzom. Był z tymi cechami osobowymi często samotnikiem trudnym do zrozumienia. […] To nie była postać tuzinkowa. Ze swoim niepokojem i buntem wewnętrznym przeciw złu szedł przez wyznaczone mu miejsca duszpasterskiej odpowiedzialności" – tak o Dolku (ks. Adolfie) – koledze z rocznika seminaryjnego – mówił bp. Tadeusz Pieronek w kazaniu wygłoszonym w czasie mszy św. pogrzebowej, 24 marca 2001 r. w Juszczynie.

Ksiądz Chojnacki urodził się 4 stycznia 1932 r. w Cichawie, wiosce należącej do parafii Niegowić. W 1951 r. ukończył VIII Państwowe Liceum i Gimnazjum (obecnie V Liceum) im. Augusta Witkowskiego w Krakowie i wstąpił do krakowskiego seminarium duchownego. Pięć lat później przyjął święcenia kapłańskie. Posługiwał jako duszpasterz kolejno w: Rabce (1956–1958), Poroninie (1958–1959), parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej (1959–1960), w Kozach (1960), parafii św. Mikołaja w Chrzanowie (1960–1964), Skawinie (1964–1967), Nowym Targu (1967–1968), Grabiu (1968–1969), Babicach (1969–1973) i przynależącym do tej parafii Zagórzu (1973–1981, tam budował kościół), parafii Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie (1981–1986) oraz w Juszczynie (1986–1993). W 1993 r. zrezygnował z probostwa w Juszczynie i przez dwa lata pracował wśród Polaków w Rumunii, a potem przez kolejne dwa lata na Ukrainie, w archidiecezji lwowskiej. W 1997 r. powrócił do kraju z uwagi na pogarszający się stan zdrowia i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Makowie Podhalańskim. Zmarł nagle 22 marca 2001 r. Zgodnie ze swoją wolą spoczął w Juszczynie, choć nie – jak pragnął – w mogile mogił (pod dzwonnicą, gdzie upamiętniono poległych w walce o wolność Polski) lecz na tamtejszym cmentarzu.

Był duszpasterzem, społecznikiem, nieformalnym kapelanem środowisk niepodległościowych – szczególnie Konfederacji Polski Niepodległej, celebransem mszy św. w intencji Ojczyzny, opiekunem półrocznego rotacyjnego protestu głodowego w obronie Kościoła i Narodu zorganizowanego w 1985 r. w bieżanowskiej parafii przez działaczy Inicjatywy Obywatelskiej w Obronie Praw Człowieka przeciw Przemocy wraz z Anną Walentynowicz. Był też obrońcą polskości, krzewicielem patriotyzmu i prawdy historycznej. Symbolicznie oddaje to miniatura wizerunku Matki Boskiej Katyńskiej widniejąca na płycie jego nagrobka. Za swoją działalność był represjonowany przez komunistyczną administrację państwową i szykanowany przez aparat bezpieczeństwa, jego życie było realnie zagrożone.

Odkłamywał niewygodne dla komunistycznego aparatu władzy wydarzenia z historii Polski, kształtował patriotyczne postawy i pamięć historyczną ludności, wśród której posługiwał oraz w środowiskach niepodległościowych, które lgnęły do niego. Przekazywał prawdę m.in. o: wojnie polsko-rosyjskiej 1920 r., marszałku Józefie Piłsudskim, agresji sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 r., masowych wywózkach Polaków na Syberię i mordzie polskich oficerów w Katyniu, żołnierzach Armii Krajowej, żołnierzach gen. Władysława Andersa, pomordowanych żołnierzach podziemia niepodległościowego przedstawianych przez komunistyczną propagandę jako pospolici bandyci, mordach na kapłanach wspierających podziemie niepodległościowe i krytykujących komunistów, Czerwcu`56, Marcu`68, Grudniu`70 na Wybrzeżu, szykanowaniu i zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki, niewyjaśnionych okolicznościach śmierci kapłanów związanych ze środowiskami opozycyjno-niepodległościowymi (ks. Romana Kotlarza, ks. Stefana Niedzielaka, ks. Stanisława Suchowolca).

W lipcu 1985 r., w okresie trwania protestu głodowego, poświęcił w bieżanowskiej świątyni pierwszą w Krakowie tablicę upamiętniającą zbrodnię katyńską. W latach 1987-1989 na dzwonnicy obok juszczyńskiego kościoła, gdzie posługiwał jako proboszcz, zawisły tablice upamiętniające: pomordowanych w Katyniu 1940 r. i wszystkich uśmierconych przez władze od 1944 r. (1986), 120 rocznicę urodzin Józefa Piłsudskiego i 69. rocznicę wojny z bolszewikami(1987), konfederację barską (1988), Święto Niepodległości 1918-1988 i bojowników niepodległości (1988), Józefa Kurasia ps. „Ogień” i Jana Sałapatka ps. „Orzeł” – żołnierzy podziemia niepodległościowego (1989), pięćdziesiątą rocznicę agresji ZSRR na Polskę (1989). W ten sposób kształtował i ochraniał pamięć oraz tożsamość narodową, bronił prawdy historycznej, przywracał szacunek do przeszłości i obrońców ojczyzny. Walczył „Pro fide patria et lege” (za wiarę ojczyznę i prawo), bo towarzyszyło mu patriotyczne poczucie obowiązku walki o Polskość.

 Łucja Marek / jd