                    Wiadomości
                    Aktualności
Kraków
Tarnów
Nowy Sącz
Podhale
Małopolska Zach.
Gorlice

                

                    O nas
                    Historia Radia Kraków
Ludzie Radia
Wirtualny spacer
Abonament
Zwiedzanie radia
Biuletyn Informacji Publicznej
Partnerzy
Romana Bobrowska
Nieodpłatne audycje wyborcze 

                

                    Patronaty
                    Wniosek
Partnerzy
Logo
Nasze patronaty

                

                    Dzieje się w Radiu 
                    Nasze akcje
Konkursy
Słuchowiska
Koncerty

                

                    Ochrona danych osobowych
                    Polityka Prywatności Radia Kraków
Polityka Cookies
Ochrona danych osobowych

                

                    
                        Kultura
                    
                        Sport
                    
                        Muzyka
                    
                        Audycje
                    
                        Podcasty
                    
                        Kontakt
                    
                        Ramówka
                    
                        Studia nagraniowe

A
A
A

Pornograficzne sceny, hipokryzja środowiska gejowskiego i ciało. Przed nami premiera "Sodomy"

Tadeusz Marek
Dzisiaj 15:26 ( Edytowany Dzisiaj 16:11 )

Już w najbliższy piątek w Teatrze Nowym Proxima odbędzie się premiera „Sodomy” Piotra Mateusza Wacha. Dyrektor Sieklucki zapowiada „trzęsienie ziemi” a reżyser wędrówkę po nieczęsto publicznie dyskutowanych zakątkach gejowskiego życia. W roli głównej wystąpi Jacek Poniedziałek. Z reżyserem Piotrem Mateuszem Wachem rozmawiał Tadeusz Marek.

Foto.: Tadeusz Marek

Posłuchaj rozmowuy Tadeusza Marka z Piotrem Mateuszem Wachem

„Chciałem odsłonić to, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami gejowskich mieszkań”

- Mamy sceny pornograficzne i to jest, myślę, główne przekroczenie, które ma miejsce w tym spektaklu — mówi reżyser „Sodomy” Piotr Mateusz Wach. Spektakl powstał na motywach powieści „Sto dwadzieścia dni Sodomy czyli szkoła libertynizmu” markiza de Sade’a. Wszystko przepuszczone zostało przez filtr osobistego doświadczenia i współczesnej queerowej rzeczywistości. To otwarcie symptomatyczne: zamiast kokietować, artysta zapowiada odsłonięcie obszaró na co dzień osłoniętych milczeniem, wstydem lub zbyt gładkim PR-em środowiska.

„Zakrapiane JBL-em i mefedronem grupówki”. Obnażenie hipokryzji

Wacha interesuje pęknięcie między tym, kim queerowi mężczyźni chcą być na zewnątrz, a tym, co rzeczywiście przeżywają. - Interesowało mnie wejście w polemikę ze współczesną gejowską hipokryzją, ponieważ mam takie spostrzeżenie, że bardzo dużo spośród nas próbuje dopasować się do heteronormatywnego społeczeństwa, udowadniając, że jesteśmy tacy sami jak „wy” (heteroseksualiści – przyp. red.). Natomiast często to, co dzieje się wieczorami na zakrapianych JBL-em i mefedronem grupówkach, jest odległe od tego, co nazwałbym klasyczną normalnością i budowaniem rodziny”.

W „Sodomie” oglądaćbędziemy trójkę bohaterów: „gejowską parę w otwartej relacji z dłuższym stażem i chłopaka, który do nich dołącza na wspólną zabawę”. Z niewinnej — choć intensywnej — randki wyrasta „gejowska homoseksualna orgia i przedłużająca się narkotyczna impreza”.

To jednak nie pornografia dla samego szoku. Artysta wyjaśnia: „Zajmuję się performancem ciała. Od wielu lat testuję polityczność ciała na scenie i przekroczenia. Chciałem odsłonić to, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami i zasłoniętymi oknami gejowskich mieszkań”.

„Totalnie reinterpretacja autobiograficzna”

Punktem wyjścia stało się przeczytanie tekstu „Stu dwudziestu dni Sodomy” przez pryzmat autobiograficznego doświadczenia. Wach mówi wprost: Miałem w swoim życiu moment, kiedy testowałem praktyki i filozofie markiza de Sada w praktyce. Nie przyszłoby mi do głowy, żeby wystawiać tę powieść, ale kiedy Piotr ją zaproponował, stało się dla mnie jasne, że jedynym sposobem, żeby to zrobić, jest opowiedzenie tego przez współczesność i wzięcie na poważnie, a nie obśmiewanie czy kompromitowanie”.

Ciało jako „ostatni bastion analogu”

Zapytany o rolę męskiego ciała na scenie, reżyser odpowiada z pełną świadomością narzędzia, którym operuje: „Używam w swoim teatrze ciała jako głównego nośnika. Teatr jest dla mnie przestrzenią wolności i ostatnim bastionem analogowej sztuki, gdzie naprawdę mamy dostęp do żywego ciała i możemy bezkarnie na to ciało patrzeć”.

Podkreśla, że nawet gdy na scenie pojawia się przemoc jest to przemoc zawoalowana czułością, jakby wciąż krążyła wokół pragnienia kontaktu: „To, co bardzo istotne, to że oprócz przemocy, którą bohaterowie ofiarują sobie dobrowolnie, oni wszyscy pragną czułości, pragną zauważenia i pragną miłości. I o tym chciałem opowiedzieć”.

Bezpieczeństwo, granice, praca z aktorami

Reżyser podkreśla także, że tak silne treści wymagają odpowiedzialnego procesu twórczego: „Proces przygotowywania spektaklu polegał na tym, żeby bezpiecznie przeprowadzić całe próby, żeby zabezpieczyć aktorów. Pracowaliśmy tak, aby to było fajnym doświadczeniem, a nie czymś, po czym pozostaje niesmak”.

Autor:

Komentarze (0)

Brak komentarzy

Najnowsze

Skontaktuj się z Radiem Kraków - czekamy na opinie naszych Słuchaczy

Pod każdym materiałem na naszej stronie dostępny jest przycisk, dzięki któremu możecie Państwo wysyłać maile z opiniami. Wszystkie będą skrupulatnie czytane i nie pozostaną bez reakcji.

Opinie można wysyłać też bezpośrednio na adres [email protected]

Zapraszamy również do kontaktu z nami poprzez SMS - 4080, telefonicznie (12 200 33 33 – antena,12 630 60 00 – recepcja), a także na nasz profil na Facebooku oraz Twitterze