Muzyka melancholii
Gdy słuchamy muzyki Preisnera, niemal natychmiast uderza jej emocjonalna głębia – coś, co wielu określa mianem "słowiańskiej duszy". Melancholia, smutek, zaduma, które płyną spod jego palców, są jednocześnie uniwersalne i głęboko osobiste.
Jestem melodystą. Piszę muzykę, która ma tematy i melodie. Uważam, że jest to takim DNA muzyki.
Tworząc ścieżki dźwiękowe, Preisner od razu "słyszy" film. Wie, jaka muzyka powinna pojawić się, jakie będzie miała tempo, tonację, fakturę. Być może dlatego jego kompozycje brzmią, jakby byłyby obecne w filmie od początku – nierozerwalne z obrazem.
Wydaje mi się, że najważniejsze w tym, co robimy, jest nasza wyobraźnia. Ona jest zawsze spokrewniona z nieskończonością. Tę wyobraźnię gdzieś miałem. Gdy jest się artystą, ważne jest, by mieć szczęście, a ja miałem ogromne szczęście.
Jedną z najsilniejszych emocjonalnie opowieści Preisnera pozostaje ta związana z "Niebieskim" Kieślowskiego. Scenariusz zakładał, że bohater komponuje hymn Zjednoczonej Europy. Preisner, nie mogąc pogodzić się z obrazami wojny w Jugosławii, przekonał reżysera do wplecenia w utwór tekstu św. Pawła z Listu do Koryntian – w oryginalnym, starogreckim brzmieniu.
(cała rozmowa do posłuchania)
Cena przyjaźni, wierność w pracy, samotność artysty
Przyjaźń to dla artysty wartość najwyższa, ale rzadka. Pracuje od 40 lat z tymi samymi ludźmi. - "Jak coś jest dobre, to nie ma co zmienić". Jest wymagający, wobec siebie i wobec innych. - "Jestem cholerykiem. Wybucham. Nie znoszę amatorstwa".
Z Kieślowskim i Piesiewiczem stanowili trójkę, którą nazwano kiedyś "trzema smutasami". Rzeczywiście, nikt z nich nie był specjalnie wylewny, ale każdy wnosił coś autentycznego – reżyser z dokumentalnym okiem, adwokat z poczuciem sprawiedliwości i kompozytor z duszą poety. Wspólnie stworzyli kino, które zmieniło myślenie o Europie, śmierci, moralności i samotności.
Preisner wciąż komponuje. Wciąż słucha. Kotów, świata, muzyki. Jego życie – między Jamną a Rodos – upływa na obserwowaniu, pisaniu, dbaniu o małe stworzenia, które uczą go czułości i bliskości. I choć jego muzyka ma w sobie nieprzemijającą melancholię, sam Preisner wydaje się człowiekiem spełnionym. Skromnym, uważnym, wiernym.
