Teatralna twórczość Jerzego Koleckiego

Jerzy Kolecki – urodził się w 1925 roku w Wróblowicach a dorastał w Ciężkowicach. W czasie II wojny światowej w latach 1942-1945 był żołnierzem Armii Krajowej (ps. Liść). Ukończył Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1947-1952) w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki.

Do świata teatru dla dzieci trafił przypadkiem. Po ukończeniu studiów zamieszkał w Rabce, gdzie znalazł pracę w teatrze „Rabcio Zdrowotek”, początkowo jako aktor, a z czasem jako autor scenografii, dyrektor i kierownik artystyczny (1961-1977). Tworzył na zamówienie większości teatrów lalkowych w Polsce a także oprawę plastyczną Sabałowych Bajań (1972 i 1973).

Traktował tworzenie scenografii w sposób wyjątkowy. Jego projekty to malarskie miniatury. Projektował plakaty i wydawnictwa teatralne, testując przy tym nowe metody druku, które wyraźnie odbiegają od wykorzystywanych ówcześnie szablonów.

Jest również autorem stacji Drogi Krzyżowej w: Ciężkowicach (1956), Gromniku (1957), Zarytem (1978), Międzybrodziu Bielskim (1982), Andrychowie (1988) oraz w Kościele św. Teresy w Rabce (1997).

„Matka Boska Partyzancka” namalowana przez Jerzego Koleckiego dla byłych żołnierzy AK, podarowana Janowi Pawłowi II, znajduje się dzisiaj w zbiorach watykańskich.

W roku 1964, jako ówczesny dyrektor Teatru Lalek „Rabcio”, zaprojektował herb Rabki.

"Fenomen twórczości Koleckiego zrozumiały jest najlepiej na tle szerszej historii powojennych teatrów lalkowych w Polsce, a także specyfiki „Rabcia”. Rabczański teatr, podobnie jak większość powstałych w Polsce powojennej teatrów lalkowych był skromnym przedsięwzięciem, wynikającym z potrzeby i poczucia misji dorosłych względem dzieci. Przez ponad dwie dekady nie posiadał stałej siedziby, a większość spektakli odbywała się w trybie objazdowych wizyt (...) Ten rys genealogii jest wspólny większości teatrów lalkowych w Polsce, jednak dalszy rozwój odróżnia „Rabcia” od pozostałych teatrów, które z czasem stawały się coraz większymi instytucjami o odmiennych ambicjach, z czym wiązał się proces wychodzenia aktorów na scenę wraz z lalkami. Rabcio, który w roku 1971 również stał się teatrem państwowym, pozostał skromnym przedsięwzięciem skierowanym przede wszystkim do dzieci, wiernym idei magii teatru kukiełkowego, jednocześnie czerpiącym siłę z lokalnego potencjału, jakim był utalentowany zespół teatru, góralski folklor i artystyczna wizja Jerzego Koleckiego..." ( z katalogu do wystawy)

jdruzynska/mat.pras