Język ojczysty w dobie wielojęzyczności
Zasadniczym pytaniem, które badacze postawili sobie w ramach projektu „Polski na emigracji. Jak się zmienia?”, była kwestia zmian w języku ojczystym, które zachodzą podczas długotrwałego przebywania w obcym środowisku językowym. Jak zaznacza prof. Wodniecka-Chlipalska, projekt skupiał się nie na językoznawczej analizie samego języka – czyli nie badano bezpośrednio, jakie słownictwo lub konstrukcje językowe pojawiają się u emigrantów – lecz na psycholingwistycznym ujęciu zjawiska. Chodziło o to, co dzieje się w umyśle i mózgu osoby zanurzonej w dwóch językach jednocześnie.
Często słyszy się opinię, że osoby przebywające długo za granicą „zapominają” języka ojczystego. Czy to realny problem, czy może jedynie zjawisko pozorne? Naukowcy spodziewali się znaleźć wyraźne dowody na stopniową utratę języka ojczystego wśród Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii. Tymczasem wyniki badań zaskoczyły – różnice między językiem używanym przez emigrantów a językiem osób mieszkających w Polsce nie były tak wyraźne, jak oczekiwano.
My również byliśmy bardzo zaskoczeni i zadaliśmy sobie pytanie: skąd w ogóle bierze się – przynajmniej do pewnego stopnia — brak wyraźnych różnic, które zaobserwowaliśmy w niektórych aspektach znajomości języka. Mamy na ten temat wiele hipotez. Być może wynika to z faktu, że grupa polskich emigrantów, których badaliśmy w Edynburgu, to osoby, które wciąż aktywnie posługują się językiem polskim. Dla nich to język żywy – sami szacowali, że około 50 proc. swojego czasu spędzają obcując z polszczyzną. Niewykluczone, że to właśnie ten nieprzerwany kontakt z językiem ojczystym, z krajem pochodzenia, a przede wszystkim silna motywacja do jego utrzymywania sprawiają, że objawy utraty języka nie są tak wyraźne, jak moglibyśmy się tego spodziewać – mówi prof. Zofia Wodniecka-Chlipalska.
Badacze skupili się przede wszystkim na tzw. emigrantach poakcesyjnych, czyli osobach, które wyemigrowały po 2004 roku, kiedy Polska przystąpiła do Unii Europejskiej. Większość uczestników opuściła kraj po 25. roku życia i mieszkała w Wielkiej Brytanii co najmniej dwa lata, choć średni okres zamieszkania wynosił około dziesięciu lat. Istotne było również, aby badani przez minimum pół roku przed przystąpieniem do badania nie odwiedzali Polski.