Dlaczego rekord ustanowiono w Czechach? W Polsce brakowało wówczas infrastruktury, by sprowadzić kilka samolotów i zapewnić odpowiednie zaplecze. Sama pogoda także odgrywała kluczową rolę. Próby odbywały się w pełnym ekwipunku – kombinezonach, kaskach i spadochronach. Dodatkowym utrudnieniem był fakt, że połowa skoczków ubrana była na biało, a połowa na czerwono – dla efektu wizualnego, ale kosztem łatwiejszej orientacji w powietrzu.
Paweł Rey/fot. Sylwia Paszkowska
Skakanie jako styl życia
Dla Pawła Reya przygoda z lataniem zaczęła się w latach 70. – od modelarstwa lotniczego i przypadku. Kiedy dowiedział się o naborze na kurs spadochronowy, postanowił spróbować. Surowe badania lekarskie przeszło niewielu, ale jemu się udało. Od tamtej pory wykonał ponad trzy tysiące skoków. Dziś szkoli młodych adeptów i dzieli się doświadczeniem. - Każdy skok to wyzwanie, to stres sportowy, taki, który towarzyszy zawodnikom na starcie – mówi Paweł Rey. Spadochroniarstwo to nie tylko sport, ale i sposób na życie. Skacze się niemal przez cały rok – zimą można trenować w tunelach aerodynamicznych lub wyjechać do Hiszpanii, Maroka czy USA.
Czas w powietrzu płynie inaczej. Standardowy skok z 4 tysięcy metrów daje około minuty swobodnego spadania. - Dla widza to chwila, dla skoczka - wieczność pełna czynności, obrotów, korekt. Liczy się każda część sekundy – mówi Paweł Rey.
Dziś od tamtego historycznego skoku minęła już dekada. Polska wciąż pozostaje jednym z nielicznych krajów, które zdołały wystawić własną, narodową setkę spadochroniarzy. Dla uczestników to jednak nie tylko rekord, ale także wspomnienie wspólnej pracy, wysiłku i pasji, która potrafi na zawsze zmienić życie.
