Sierpień przebiega w naszych kinach pod znakiem purnonsensu i surrealizmu. Przed tygodniem polecałem Państwu ekscentryczną opowieść Roya Anderssona „Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu” , słodko-gorzkie spojrzenie na blaski i cienie naszej egzystencji, zbudowane z luźnych dramaturgicznie epizodów. To bez wątpienia – konkludowałem – jeden z najdziwniejszych, a zarazem najciekawszych filmów, jakie pojawiły się na naszych ekranach w tym roku.
Dziś opowieść jeszcze dziwniejsza, i nie mniej interesująca, pod nieco mylącym tytułem „Reality” (takie imię nosi dziewczynka, jedna z jej drugoplanowych bohaterek). Głównym bohaterem nowego dzieła Quentina Dupieux, autora „Morderczej opony” (2010), jednej z najbardziej ekscentrycznych historii w dziejach filmowego horroru, jest telewizyjny kamerzysta, któremu marzy się nakręcenie kinowej opowieści grozy o szkodliwości telewizji. Pod wpływem nadmiernego jej oglądania wszyscy mieszkańcy naszej planety doszczętnie zgłupieli, po czym zostali unicestwieni przez wszechmocne telewizory. Ot, taka opowiastka science fiction, choć – moim zdaniem – z dużą domieszką „reality”.
Pomysł kamerzysty ma szansę na realizację. Pewien producent jest nim zainteresowany, pod warunkiem że w filmie znajdzie się najlepszy „jęk”, jakiego w dziejach X Muzy jeszcze nie było, który ma szansę na uhonorowanie oscarową statuetką. Taki jest punkt wyjścia tej zabawnej opowiastki, w której bez przerwy rzeczywistość miesza się z realnością filmową, a także sennymi koszmarami reżysera. Nieraz nawet do drugiej czy trzeciej potęgi, czyli sen we śnie czy film w filmie w filmie…
„Pięć lat temu reżyserowałem «Morderczą oponę», mój drugi pełnometrażowy film, w którym główną rolę zagrała opona samochodowa. Podobał mi się pomysł zastąpienia aktora animowanym obiektem, którym łatwiej dyrygować i który nie ma wymagań typowych dla gwiazdy. Niestety, opona okazała się również aktorsko mało wnosząca do fabuły i niezbyt przyjemna w kontaktach na planie. Dlatego powróciłem do ludzkich aktorów i od tego czasu uwielbiam z nimi pracować” – wyznaje reżyser. Choć nie do końca, jedną z bohaterek „Reality” jest kaseta wideo, którą połknęła dzika świnia. Nic więcej nie powiem… Jest w tym filmie taka scena, gdy bohater kupując bilet do kina, pyta kasjerki, czy wyświetlany film jest przygodowy czy psychologiczny. Ta odpowiada, że zabroniono obsłudze kina informowania o tym potencjalnych widzów. Zobaczą, to się przekonają. Nie pozostaje Państwu nic innego.
Jerzy Armata
Wyślij opinię na temat artykułu
Komentarze (0)
Brak komentarzy
Pod każdym materiałem na naszej stronie dostępny jest przycisk, dzięki któremu możecie Państwo wysyłać maile z
opiniami. Wszystkie będą skrupulatnie czytane i nie pozostaną bez reakcji.
Opinie można wysyłać też bezpośrednio na adres [email protected]
Zapraszamy również do kontaktu z nami poprzez SMS - 4080 , telefonicznie (12 200 33 33 – antena,12 630 60 00 –
recepcja), a także na nasz profil na
Facebooku oraz
Twitterze
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit.
Amet architecto
asperiores deleniti dicta dolores earum illo iste
Posłuchasz nas
Kraków 101.6 MHz
Tarnów 101 MHz
Zakopane 100 MHz
Andrychów 98.8 MHz
Gorlice 97.4 MHz
Krynica-Zdrój 102.1 MHz
Rabka-Zdrój 87.6 MHz
Szczawnica 90 MHz
Nowy Sącz 90 MHz
