Instalacja „Święto wiosny” Katarzyny Kozyry odnosi się do legendarnego spektaklu w choreografii Wacława Niżyńskiego do muzyki Igora Strawińskiego. Ikoniczna realizacja, której premiera miała miejsce w 1913 roku w Paryżu, zmieniła myślenie zarówno o tańcu, jak i o muzyce współczesnej i była wielokrotnie reinterpretowana.
Kozyra do odtworzenia choreografii zaprosiła osoby starsze, których ograniczone upływem czasu nagie ciała fotografuje w widoku z góry. Dzięki technice poklatkowej artystka symuluje taniec starców, przywracając im utraconą sprawność. Ciała tańczących stają się kostiumami poruszanymi niewidzialną siłą, dającą iluzję życia zamkniętego w krąg, nieustannie budzącego się na nowo.