Agata Duda-Gracz sięga nie tylko po dramat Wyspiańskiego, ale mierzy się z jego teatralną legendą. Zaproszenie do współpracy przyjęli legendarni współpracownicy Konrada Swinarskiego – Jerzy Trela, pamiętny Konrad i Anna Polony – legendarna Muza z inscenizacji w Starym Teatrze. W nowym słuchowisku partnerować im będą artyści z innych ważnych krakowskich scen: od Teatru im. Słowackiego, przez Teatr Ludowy po Teatr Bagatela.
"W radiowej wersji "Wyzwolenia" chciałabym się zmierzyć z problemem jaki mamy z czasem. To jest ten sam Konrad tylko po 42 latach. To jest ktoś, kogo wszyscy znają i poważają, ale chcą, żeby mówił krócej. Mówi za długo, niepotrzebnie i nie na temat. Jego rozpala ten sam ogień co kiedyś, tylko czas minął, jest inny kontekst i inny adresat" - mówi reżyserka.
Agata Duda-Gracz jest reżyserką, ale także scenografką, absolwentką krakowskiej PWST z 2003 roku, ukończyła też historię sztuki na UJ. Jednym z głównych motywów, jakie podejmuje w swoim teatrze jest konfrontacja mitu z rzeczywistością oraz badanie relacji pomiędzy sacrum a profanum. Jak napisał o reżyserce Jacek Sieradzki „Niedoceniana kreatorka jednego z najbardziej wyrazistych i łatwo odróżnialnych języków scenicznych w polskim teatrze". – Sama pisze teksty, reżyseruje, a przede wszystkim wkłada swe opowieści w sugestywny obraz, z jednej strony operujący »realnością niższej rangi« jak by powiedział Kantor, z drugiej nasycony specyficzną czułością”.
"Wyzwolenie" to mój radiowy debiut. Bardzo jestem ciekawa tego doświadczenia. Wiem, że wszystkie rzeczy, na które składa się teatr: obraz, plastyka, dynamika - wszystko jest tutaj w głosie aktora" - dodaje Agata Duda-Gracz.
O tekście "Wyzwolenia"
"Wyzwolenie jest, obok Wesela, dramatem, który spośród utworów Wyspiańskiego obrósł największą ilością komentarzy i analiz często kontrowersyjnych, czasem wręcz ze sobą sprzecznych – pisał w 1976 roku Jan Kłosowicz. Od dawna też zwracano uwagę na bardzo specyficzny sposób, w jaki Wyspiański prowadzi w Wyzwoleniu walkę z tradycją romantyczną, przede wszystkim z Mickiewiczem, sam jednocześnie przejmując narzucony sobie przez tę tradycję schemat pojmowania własnej roli - pisarza - jako "wieszcza".
Podobnie też, poza nielicznymi wypowiedziami krytyków i pisarzy uważających niechlujstwo językowe i niedbałość poetycką za cnotę, wszyscy zgodnie uważali "Wyzwolenie" za dramat nierówny, obok partii znakomitych posiadający fragmenty zatrącające o grafomanię, a w warstwie filozoficznej zaskakująco płytkie.
Szczególnie znamienne były pod tym względem spektakle Konrada Swinarskiego (uznane powszechnie za największe osiągnięcia naszego teatru w ciągu ostatnich lat), który wystawił najpierw "Dziady", a potem "Wyzwolenie", podkreślając zarówno znaczenie tradycji romantycznej, jak również wagę sporu toczonego przez Wyspiańskiego z Mickiewiczem i Krasińskim - w ramach tej tradycji. Zachowując wszelkie proporcje, można powiedzieć, że to, co w oparciu o polską dramaturgię romantyczną i modernistyczną (od "Nie-Boskiej" i "Fantazego", po "Dziady" i "Wyzwolenie") zrobił Swinarski, stanowi odpowiednik tego, czego dokonał wobec tradycji romantyzmu niemieckiego nietzscheanizmu (oczywiście w jego faszystowskim wydaniu) i ekspresjonizmu - Brecht". Sceny z „Wyzwolenia” Stanisława Wyspiańskiego
Wyślij opinię na temat artykułu
Komentarze (0)
Brak komentarzy
Pod każdym materiałem na naszej stronie dostępny jest przycisk, dzięki któremu możecie Państwo wysyłać maile z
opiniami. Wszystkie będą skrupulatnie czytane i nie pozostaną bez reakcji.
Opinie można wysyłać też bezpośrednio na adres [email protected]
Zapraszamy również do kontaktu z nami poprzez SMS - 4080 , telefonicznie (12 200 33 33 – antena,12 630 60 00 –
recepcja), a także na nasz profil na
Facebooku oraz
Twitterze
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit.
Amet architecto
asperiores deleniti dicta dolores earum illo iste
Posłuchasz nas
Kraków 101.6 MHz
Tarnów 101 MHz
Zakopane 100 MHz
Andrychów 98.8 MHz
Gorlice 97.4 MHz
Krynica-Zdrój 102.1 MHz
Rabka-Zdrój 87.6 MHz
Szczawnica 90 MHz
Nowy Sącz 90 MHz
