„Kult świętych patronów Królestwa Polskiego w czasach Jagiellonów”
Książka Piotra Kołpaka jest pierwszą próbą monograficznego opracowania znaku władzy w postaci symbolu czterech świętych patronów Królestwa Polskiego w późnośredniowiecznej Polsce i osadzenia go w szerokim kontekście kulturowo-politycznym. Z tego powodu nie należy tej książki traktować jako zbiór tradycyjnych monografii poszczególnych świętych wchodzących w skład zespołu patronalnego: biskupa krakowskiego Stanisława ze Szczepanowa, biskupa praskiego i misjonarza Wojciecha, czeskiego księcia Wacława i rzymskiego męczennika Floriana. Skonstruowaną w ten sposób w pierwszej połowie XV stulecia koncepcją grupy patronów królestwa od początku posługiwano się w kontekście takich zjawisk, jak: zmagania polityczne władców z przedstawicielami episkopatu, spory między hierarchami kościelnymi, krystalizowanie się narodu polskiego czy osobista dewocja ludzi władzy. W książce opracowano kolejne przekazy pisane oraz ikonograficzne, zbadano ich możliwości transmisyjne oraz postawiono pytania o ich znaczenie dla nadawców i odbiorców. Pozwoliło to wpisać ów interesujący znak władzy w całość kulturową. Choć analiza zjawiska sprawia wrażenie kontemplowania wybrakowanej mozaiki kultu świętych orędowników, to w rezultacie pozwala zrozumieć ideę świętego patronatu nad państwem polskim w czasach jagiellońskich.
