Teren ekspozycyjny zajmuje około 21 hektarów. Podzielony jest na cztery sektory prezentujące budownictwo najważniejszych grup: Lachów, Górali, Pogórzan i Łemków. Obraz dawnej wsi uzupełnia osada cygańska, dwór z folwarkiem, szkoła oraz mniejsze sektory związane z Niemcami Galicyjskimi i osobno - historią przemysłu.
Skansen w Nowym Sączu dla zwiedzających jest czynny od 1975 roku - wyjaśniała w Radiu Kraków Joanna Hołda, kierowniczka Działu Etnografii Muzeum Ziemi Sądeckiej.
Pomysł pojawił się prawie 10 lat wcześniej. Inicjatorką była Hanna Pieńkowska, ówczesna konserwator zabytków województwa krakowskiego, która chciała powołania sieci tego typu parków. W 1968 roku zatwierdzono plan zagospodarowania przestrzennego skansenu i wtedy rozpoczęła się właściwa praca nad gromadzeniem obiektów i uzyskaniem oraz przygotowaniem terenu.
Na teren skansenu przeniesiono ponad 80 oryginalnych obiektów, a kilka zrekonstruowano. W otoczeniu zagród urządzono warzywniki, ogródki kwiatowe czy zielarskie. Zadbano także o mniejsze obiekty uzupełniające krajobraz takie jak studnie, poidła oraz ule.
Skansenem przez wiele lat opiekowała się etnografka Magdalena Kroch. Jak wspominała w Przed Horyzontem - w tym czasie zmieniał się nie tylko park, ale również jego otoczenie.
Jeździłam do pracy rowerem ulicą Długoszowskiego (dawniej Kasprzaka). Cieszyłam się, że niektóre już nie domy, ale jakieś szopy czy stodoły pod strzechą, naturalnie przechodziły w nasz skansen. Teraz tam już nie ma ani odrobiny strzechy.
Sądecki Park Etnograficzny jest jedną z filii Muzeum Ziemi Sądeckiej w Nowym Sączu. Bezpośrednio graniczy z Miasteczkiem Galicyjskim. Zwiedzanie średnio zajmuje około 2,5 godziny.