Zarówno na niwie wojskowej, jak i politycznej Kazimierz Sosnkowski był dopełnieniem Józefa Piłsudskiego […] Niewątpliwie jego zakres kompetencyjny oraz relacje z głową państwa czyniły z niego osobę numer dwa w Wojsku Polskim, a biorąc pod uwagę czołową rolę sił zbrojnych w odradzającej się Rzeczypospolitej, można pokusić się o stwierdzenie, że także w całym państwie. {[..]
Gen. Kazimierz Sosnkowski z żoną Jadwigą na lotnisku w Krakowie . W tle samolot Lockheed L-10 Electra należący do Polskich Linii Lotniczych” Lot”, 1938 /NAC
J.Drużyńska rozmawia z P.Podhorodeckim
Niezwykła pewność siebie oraz brak próżności i zadufania połączone z taktem i szacunkiem dla starszych od siebie o pokolenie polityków i generałów sprawiały, że obowiązki służbowe wykonywał bardzo sprawnie, z charakterystyczną dla siebie energią. Posiadał bardzo chłonny umysł o rozległych horyzontach, dzięki czemu łatwo przyswajał wiedzę, wykorzystując przede wszystkim doświadczenie innych. Miał w tym ostatnim względzie spore możliwości.
[…]
Należy także podnieść kwestię jego pasji i zainteresowań pozawojskowych. Jak pisał bowiem Jerzy Kirszak: „Był nie tylko wybitnym wojskowym i politykiem. Był erudytą, grał na fortepianie, malował, pisał wiersze. Tłumaczył m.in. utwory Goethego, Szekspira, Lermontowa, a przede wszystkim Baudelaire’a – swego ulubionego poety. Znał grekę i łacinę, biegle władał językiem rosyjskim, francuskim, włoskim, niemieckim, angielskim, dobrze hiszpańskim. Różnorodnością zainteresowań przypominał wybitnych przedstawicieli epoki Renesansu”. […] Warto także pamiętać, że był jednym z wielu przedstawicieli tragicznego pokolenia, które wywalczyło niepodległość, by po przeszło dwóch dekadach, doznać goryczy jej utraty.
Piotr Podhorodecki -” Na zapleczu frontu. Generał Kazimierz Sosnkowski w Ministerstwie Spraw Wojskowych w okresie wojen o granice (1919–1921)" , 2025 – fragment
