Najprostszym przesiewowym parametrem w diagnostyce otyłości jest oznaczenie wskaźnika masy ciała, czyli BMI, które oznaczamy dzieląc masę ciała w kilogramach na wzrost ciała podniesiony do kwadratu. Otyłość rozpoznajemy przy wskaźniku BMI 30  i w zależności od wysokości tego wskaźnika mamy trzy stopnie otyłości. Najcięższa jest ta otyłość śmiertelna z BMI powyżej 40. Pomiędzy 18,5 a 24,9 jest prawidłowa masa ciała. Od 25 do 29,9 rozpoznajemy nadwagę. Przy czym należy zaznaczyć że również u osób z nadwagą już mogą pojawić się pierwsze wczesne cechy sugerujące możliwość rozwinięcia się w przyszłości nieodwracalnych powikłań nadmiernej masy ciała. Wskaźnik BMI jest bardzo użyteczny w praktyce klinicznej w przychodniach. Na tej podstawie możemy z grubsza określić czy mamy do czynienia na przykład z nadwagą czy z otyłością, a jeżeli z otyłością, to w jakim stopniu, natomiast należy wziąć pod uwagę, że o nie zawsze możemy go zastosować, zwłaszcza u dzieci, które mają różne proporcje ciała, jak również na przykład u osób, u których przeważa mięśniowa tkanka, gdyż mięśnie ważą  trochę więcej niż tkanka tłuszczowa i z tego powodu może dojść do zawyżenia wskaźnika BMI, który może wskazywać nam na zakres otyłości, a wcale pacjent nie musi być otyły

- wyjaśniają badaczki.