Ta wielka rewolucja postawiła wyznawców judaizmu przed zupełnie nowymi dylematami. Do tej pory Żydzi chcący „ wyrwać się z getta” i uniknąć dyskryminacji wybierali drogę asymilacji. Stawali się Niemcami, Francuzami czy Włochami żydowskiego pochodzenia. Droga ta wraz ze wzrostem nastrojów nacjonalistycznych powoli się zamykała. A na pewno stawała się bardziej wyboista. Nowocześni myślący w kategoriach „więzów krwi”, nacjonaliści wykluczali bowiem Żydów ze swoich wspólnot.
W tej sytuacji część Żydów rzuciła się z pasją w wir działalności rewolucyjnej, często komunistycznej. Uznali, że należy zburzyć dotychczasowy porządek społeczny, a na jego gruzach zbudować nowy sprawiedliwy świat bez klas i narodów. Gdy wszyscy ludzie staną się równi – rozumowali – automatycznie znikną antysemityzm i dyskryminacja.
Byli jednak Żydzi, którzy poszli inną drogą. Postanowili naśladować Niemców, Włochów, czy Polaków i stworzyć własny nacjonalizm. Własny naród i własne państwo, w którym Żydzi będą gospodarzami a nie gośćmi. Będą żyli we własnym, bezpiecznym domu nie narażeni na szykany antysemickiej większości.
Prorokiem idei (syjonizmu) był zasymilowany dziennikarz z Budapesztu Theodor Herzl, autor książki „ Państwo żydowskie" (Der Judenstaat). Napisał ją po niemiecku i wydał w 1896 roku w Wiedniu. Rok później Herzl zorganizował w Bazylei pierwszy Kongres Syjonistyczny […] Delegaci powołali „Organizację Syjonistyczną”, która za swoją oficjalną pieśń przyjęła „ Hatikwę”, przyszły izraelski hymn.
„Tego dnia stworzyłem państwo żydowskie” – triumfował Herzl […] Państwo Izrael powstało pięćdziesiąt jeden lat później […]
Artykuł zatytułowany „Żydzi i Arabowie w zaciętej walce o Ziemię Świętą”, opublikowany w The Australian Women's Weekly 22 października 1938 r. / wikipedia
Pierwsi syjonistyczni osadnicy z Europy zaczęli napływać do Palestyny w latach 80. XIX wieku . W literaturze przedmiotu ludzi tych nazywa się często protosyjonistami , a ten wczesny ruch osadniczy – pierwszą aliją (1881 -1903) Alija po hebrajsku „wstąpienie” . W tym wypadku - „wstąpienie” do Ziemi obiecanej.
[..] Palestyna była biedna i zapóźniona cywilizacyjnie. Ale bez wątpienia nie można było o niej powiedzieć, że jest niezamieszkana. W efekcie – jak pisał izraelski historyk Benny Moris- wielu syjonistycznych osadników po zejściu na ląd przeżywało głęboki szok. Byli szczerze zdumieni, gdy spotkali Arabów.
Syjonistyczna propaganda zapewniała bowiem , że Palestyna jest dziewiczą, pustą krainą, a jej żyzne doliny i równiny czekają spragnione na przybycie olim , żydowskich osadników z Europy. […]
„My za granicą wierzymy, że Erec Israel jest niemal całkowicie opuszczoną krainą. Pustynią, która nie jest zasiana – pisał w 1891 roku żydowski publicysta Aszer Ginsberg ( Ahad ha -Am). – Prawda jest inna. W całym kraju trudno znaleźć pola, które nie są obsiane. Tylko piaskowe diuny i skaliste wzgórza nie są tutaj uprawiane”.
P. Zychowicz „ Izrael na wojnie. 100 lat konfliktu z Palestyńczykami”, 2024 - fragment
