Kirszenbaum jest muzyczny pomysł, którego nie da się wepchnąć do żadnej szufladki. Pomimo wszystko panowie jednak usiłują opisać się następująco : "Krakowski duet ożywia postfolkowe zgliszcza, wyznacza im świeże kierunki i wrzuca prosto na loopery, ze słowiańskim przytupem zderzając Toma Waitsa i Junip. Zola krzyczy na klezmerów, Henry Miller tańczy z Muminkami, a efektem jest melancholijna intertekstualna karuzela. Kierkegaard pisał o nich: "To chyba jazz”. Nic bardziej mylnego".