Niespełna trzy miesiące po bronowickim weselu Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny, w listopadzie 1900 roku Stanisław Wyspiański stworzył jego literacką wizję, która 16 marca roku 1901 zyskała swoją teatralną postać sceniczną. "Wesele" już po prapremierze odczytane zostało jako metafora dziejów polskiego narodu. I tak interpretowane jest po dziś dzień.
Jak widzowie zareagowali na premierowe przedstawienie w 1901 roku? Co wzruszało ich 116 lat później, gdy spektakl reżyserował Jan Klata? Jak artyści portretowali wspólnoty weselne? Co łączy Stańczyków z przedstawień Andrzeja Wajdy? Jak tańczono chocholi taniec?
Na przestrzeni ostatnich 120 lat "Wesele" stało się także przestrzenią eksperymentu, w którym mierzyliśmy się z polską tożsamością, relacjami społecznymi, patriotyzmem, zaniedbaniami, lękami i pragnieniami. Wystawa daje wgląd w to, jak pracowali z tymi tematami reżyserzy różnych pokoleń, w odmiennych kontekstach politycznych, m.in. Lidia Zamkow w 1969, Jerzy Grzegorzewski w 1977 czy Michał Zadara w 2006 roku.
Czy potrafimy zobaczyć siebie uśpionych w chocholim tańcu?
Wystawie towarzyszy katalog prezentujący 120-letnie sceniczne dzieje "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego w Polsce. Zgromadzone w publikacji eseje napisane zostały nie tylko z perspektywy historyczno-teatralnej – podejmują również najistotniejsze kwestie polskiej kultury i życia społecznego. Wśród autorów: Piotr Augustyniak, Ewa Benesz, Dorota Buchwald, Piotr Dobrowolski, Jan Klata oraz Wiesław Komasa.
Wystawa: W chocholim tańcu
Dostępna od: 17 lutego 2021
Miejsce: Dom pod Krzyżem (Centrum Interpretacji Niematerialnego Dziedzictwa Krakowa), ul. Szpitalna 21
Kuratorki wystawy: Julia Lizurek, Karina Janik
współpraca merytoryczna: prof. Dariusz Kosiński (Pracownia Kultury Polskiej na Świecie, Uniwersytet Jagielloński)
aranżacja plastyczna wystawy: Gabriela Huzarska, Anna Sarnowska
współorganizatorzy: Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Stowarzyszenie All in UJ, Fundacja Siemacha
mat. prasowe