Barbara Gawdzik-Brzozowska zawsze pracowała w cieniu męża - wybitnego malarza Tadeusza Brzozowskiego. Wystawa w krakowskiej galerii Artemis przypomina tę niezwykle utalentowaną rysowniczkę i projektankę, której prace doskonale znoszą próbę czasu.

Wystawa prezentuje kameralny wybór prawie nieznanych szerszej publiczności prac zmarłej w 2010 roku wybitnej, wszechstronnej artystki. Składają się na nią między innymi rysunki z wczesnego okresu twórczości, ilustracje książkowe, prasowe, projekty graficzne. Przypominają, że Barbara Gawdzik-Brzozowska to nie tylko autorka eleganckich portretów dam i kotów, ale doceniona na świecie rysowniczka, utalentowana graficzka, ilustratorka, projektantka oraz wnikliwa obserwatorka rzeczywistości.

Barbara Gawdzik-Brzozowska

Urodziła się w roku 1927 w Katowicach, zmarła w Zakopanem w 2010. W latach 1939-1955 mieszkała w Krakowie a następnie w Zakopanem. Podczas okupacji uczęszczała do Kunstgewerbeschule oraz Zawodowej Szkoły Krawieckiej. Studiowała na ASP w Krakowie; w roku 1949 uzyskała absolutorium z malarstwa u Eugeniusza Eibischa a w roku 1952 dyplom z grafiki u Konrada Srzednickiego (w niezwykle rzadkiej technice kamieniorytu). Nigdy potem nie malowała, ani nie zajmowała się grafiką warsztatową.


Już podczas studiów zyskała renomę jako rysowniczka i ilustratorka – najpierw prasowa (m. in. Tygodnik Powszechny, Życie Literackie, Szpilki), a potem również książkowa. W latach 1952-74 zilustrowała kilkadziesiąt książek, przede wszystkim dla dzieci, głównie dla Wydawnictwa Literackiego oraz PWM. W latach 1952-67 zajmowała się malarstwem ściennym, początkowo sakralnym (współpracowała przy kościelnych polichromiach w Głogówku, Mogilanach oraz Imielnie), a następnie realizowała liczne murale, przede wszystkim w Zakopanem i okolicy (m. in. plafon Kawiarni MPiK w Domu Turysty, liczne wnętrza w hotelu Zakopane, restauracji hotelu Morskie Oko). Współpracowała przy rozmaitych opracowaniach plastycznych (m.in. Muzeum Auschwitz-Birkenau), projektach architektonicznych (m.in. z zespołem T. Janowskiego - I nagroda w konkursie na pawilon polski na EXPO’58 w Brukseli). W drugiej połowie lat 50. i z początkiem lat 60. zajmowała się również projektowaniem mody, mebli, zabawek, odznak, biżuterii, po roku 1965 coraz bardziej odchodząc od plastyki użytkowej na rzecz czystego rysunku.

jn/materiały prasowe