Ks. Karol Wojtyła został mianowany biskupem przez papieża Piusa XII. Był najmłodszym członkiem Episkopatu Polski, miał 38 lat. Nowy biskup przyjął za dewizę słowa – Totus Tuus (Cały Twój), które oznaczały całkowite oddanie się w opiekę Maryi. Pozostały one także dewizą papieża Jana Pawła II.
28 września 1958 r. kard. Stanisław Dziwisz - wówczas kleryk w seminarium – śpiewał w chórze.
"W Krakowie od dawna, od 13 lat nie było biskupa ordynariusza, bo władze się na to nie godziły. Arcybiskup Eugeniusz Baziak był administratorem apostolskim. Jedyny biskup pomocniczy Stanisław Rospond – zmarł. Wszyscy czekali na nominację jego następcy" - mówił PAP kard. Dziwisz. "Doczekali się młodego, wspaniałego pasterza, którego pokochali od razu. Już wtedy widziało się jego świętość. To był człowiek rozmodlony, który szanował każdego i miał dobry kontakt z innymi, zwłaszcza z młodzieżą" – podkreślił.
Bp Karol Wojtyła, jako biskup pomocniczy Archidiecezji Krakowskiej stał się podporą dla abp. Baziaka. Jako biskup wizytował parafie, udzielał sakramentu bierzmowania, wspierał powstawanie nowych parafii, w tym wiernych walczących o wybudowanie pierwszego kościoła w Nowej Hucie – odprawiał dla nich pod gołym niebem wielkanocne rezurekcje i bożonarodzeniowe Pasterki.
W 1960 r. ukazała się książka Karola Wojtyły "Miłość i odpowiedzialność" – poświęcona tematowi miłości i małżeństwa. Był jednym z 42 polskich biskupów, którzy uczestniczyli w pracach Soboru Watykańskiego II. Był aktywnym członkiem zespołu przygotowującego konstytucję "Gaudium et spes" i miał wpływ na jej ostateczny kształt.
W 1962 r. bp Wojtyła został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Półtora roku po śmierci abp Baziaka w styczniu 1964 został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim, a w czerwcu 1967 otrzymał godność kardynalską.
PAP/łk