Edytuj
share
W labiryncie trocin
Miłość do drzew mam w genach, oczywiste więc, że muszę zabrać głos w tej ogólnopolskiej dyskusji. Pomimo bolesnej świadomości, że nie przywróci to ściętym drzewom życia.
fot: Pixabay
Przepisy mają zostać zmienione i może zapobiegnie to dalszej rzezi zieleni i betonowaniu otoczenia, ale tysiące ściętych drzew nie dadzą już nam tlenu, a powstałe na ich miejscu budynki skutecznie zatkają kolejne kanały przewietrzania miast. Mam nadzieję, że ten bubel prawny powstał wyłącznie z powodu pośpiechu tworzonej na kolanie ustawy, ale odpowiednie służby powinny się mimo wszystko przyjrzeć jej procedowaniu. Na wszelki wypadek i ku przestrodze.
Dziwię się tym, którzy tłumaczą, że wreszcie mogą na swojej działce wyciąć drzewo, które posadzili. Nie zauważyłam wcześniej, żeby ktokolwiek z moich znajomych miał kiedykolwiek problem z uzyskaniem stosownego zezwolenia. Dotyczyło to czasami równiez przestrzeni publicznej. Opisywałam już kiedyś historię z mojego sąsiedztwa. Starszy pan, nienawidzący zieleni, ku rozpaczy sąsiadów, sam rozprawiał się nocami z krzewami, czy młodymi drzewkami, lub podlewał je kwasem. Odbywało się to nie na działce prywatnej, ale gminnej. Znalazł również sposób na dojście do odpowiednich urzędników, żeby pozbyć się starszych drzew. Jakoś załatwiał zezwolenia i służby miejskie systematycznie wycinały drzewa rosnące przed jego oknem. Kiedy padło ostatnie, piękne zdrowe drzewo, starszy pan zmarł. Cóż, taka karma - powiedzieli sąsiedzi, a skwer znów się zazielenia.
20 lat temu ukazała się drukiem książka mojego taty " Labirynt czasu. Pięć wykładów na koniec wieku" - to zbiór wykładów wygłoszonych na uczelniach, które przyznały ojcu doktoraty honoris causa. Zacytuję fragment jednego z nich, bo brzmi dziś wyjątkowo aktualnie.
Lusławice z latadła
Z desakralizacją norm, obyczajów, twórczości zbiega się desakralizacja natury. Faustyczna pasja niszczenia jeszcze nigdy nie posunęła się tak daleko.Guido Ceronetti, wybitny włoski pisarz, w eseju o wymownym tytule Drzewa bez Bogów pisze: " Jeśli na dziedzińcu jakiejś kamienicy rośnie cedr libański starszy od piramid, ale przeszkadza w parkowaniu aut jedenastu adwokatom, dziewięciu kupcom, trzem dentystom, fotografowi i pediatrze, to ścina się go bez chwili wahania. Gdyby jednak istniała przepowiednia, że po ścięciu libanskiego cedru cała kamienica rozsypie się w gruzy, bo razem z drzewem zginie także bóstwo opiekuńcze, to respekt i strach wzięłyby górę i nikt do ścięcia drzewa nie ośmieliłby się przyłożyć ręki". Dla człowieka, który odwykł od świętości, natura jednak jest tworem martwym, pozbawionym transcendentnych odniesień. I niewiele tu pomoże ekologiczny racjonalizm. Śmierć drzew, lasów, tropikalnych dżungli to nie jest tylko problem biologiczny. Kultura, która grzeszy przeciwko lasom, podcina własną rację bytu. Oto stworzyliśmy cywilizację, która - jak obrazowo określił w piśmie "The Ecologist" Ehrenfried Pfeiffer - "przerobiła sześdziesiąt tysięcy lat ewolucji na papier opakunkowy" (...)
A jednak postanowiłem "zawrzeć z naturą pakt szczęśliwości". I wbrew temu, co sugeruje bohater Dostojewskiego: s a d z ę d r z e w a.
W mojej wiejskiej posiadłości w Lusławicach, położonej wśród łagodnych wzgórz południowej Polski, założyłem arboretum. W ciągu 20. lat zgromadziłem tam ponad 900 gatunków drzew. Każde drzewo sadziłem sam. Komponowanie ogrodu ma dla mnie wiele wspólnego z komponowaniem utworu muzycznego. I tu, i tam liczy się konstruktywistyczna wyobraźnia, umiejętność myślenia całością. Ogród - to przecież zmatematyzowana natura, tak jak muzyka jest zmatematyzowaną emocją (...) jako dendrolog czuję się wielokrotnie pewniej niż jako kompozytor.
Tyle słowa mojego Taty - a decydentom szczególnie polecam to zdanie: "Faustyczna pasja niszczenia jeszcze nigdy nie posunęła się tak daleko".
