Fot. Marek Lasyk
Spektakl w Operze Krakowksiej był zdecydowanym faworytem - lekki i mądry jednocześnie, zachwycił konceptem, konsekwencją, aktorstwem i realizacją muzyczną.
Niewątpliwie Jerzy Stuhr wykorzystał w tej inscenizacji swoje główne atuty: niepowtarzalną vis comica, (zbudowaną z humoru, ale także rodzaju melancholii), świetne wyczucie i znajomość konwencji opery buffo, wreszcie wiedzę i umiejętności reżysersie, które z uniwersum dzieła operowego uczyniło doskonale pracujący mechanizm.
Jak napisała na swoim blogu Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz "Jerzy Stuhr przewietrzył Operę Krakowską, wpuścił wiele świeżego powietrza do tej instytucji. Pokazał, że przedstawienie operowe może być zabawne, logiczne, dynamiczne, pełne subtelnego humoru. Nie trzeba w nim szukać udziwnień, nie trzeba uwspółcześniać na siłę. Trzeba mieć pomysł reżyserski, konsekwentnie go przeprowadzić i jednocześnie pozwolić śpiewakom wyśpiewać to, co napisał dla nich kompozytor. Recepta na udane przedstawienie wygląda więc bardzo prosto. Choć jak wiadomo diabeł tkwi w szczegółach, z którymi debiutujący reżyser poradził sobie znakomicie".
Przed premierą Don Pasquale w reżyserii Jerzego Stuhra
Spektakularnie rozpoczęli swoje dyrektorowanie Krzysztof Głuchowski i Bartosz Szydłowski przy placu św. Ducha. Podróż po plątaninie przejść, scen, pokojów i piwnic Teatru Słowackiego. „Wyspiański wyzwala!” było zaproszeniem do błądzenia po przestrzeniach sceny„Chcielibyśmy osłabić sztukateryjne skojarzenia związane z tym teatrem, rozpulchnić panujące tutaj porządki, sprowokować sytuację otwartą i bliższą bardziej strumieniowi myśli niż widowisku. Dlatego akcję „Wyspiański wyzwala!” traktujemy jako gest poświęcony Wyspiańskiemu oraz inaugurację Laboratorium Stacha, gdzie przez cały rok różni artyści będą pracować i interpretować dzieła Mistrza” – wyjaśniał Bartosz Szydłowski, kurator programu artystycznego w Teatrze im. Juliusza Słowackiego. Kilkugodzinny seans teatralny zawierał słabsze i mocniejsze punkty, jak to zwykle bywa w podobnych okolicznościach: najwyżej oceniłabym scenariusz quasi-historycznej etiudy o dziejach sceny, intrygującą peformatywny podwieczorek zaproponowany przez Pawła Świątka i znakomity koncert wyreżyserowany przez Małgorzatę Warsicką. Bilans jak nabardziej na plus. Trzymamy kciuki.
"Kosmos" w reż. K. Garbaczewskiego w NST. Fot. Przemysława Krzakiewicza
Egzystencjalny dramat czy przewrotny kryminał? W Starym Teatrze premiera "Kosmosu" Gombrowicza, w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego. Jeden z najczęściej nagradzanych polskich reżyserów, z tekstem autora "Ferdydurke" mierzy się już po raz czwarty. Jego zdaniem, "Kosmos" to najwybitniejsza powieść Gombrowicza, wielowątkowa i poddająca się różnym interpretacjom. Reżyser, zafascynowany filozoficzną warstwą powieści, umieszcza głównego bohatera (w roli Witolda fanatastyczna Jaśmina Polak) w enigmatycznej, lekko podejrzanej, tajemniczej przestrzeni zakopiańskiego pensjonatu. Atmosferę niepewności, ale i baśniowości tego świata buduje rewelacyjna scenografia Alesandry Wasilkowskiej. W tym "Kosmosie" można się zagubić, ale to zagubienie pełne humoru, zdecydowanie zapraszające do świata wyobraźni. Prawdziwy magik z tego Garbaczewskiego.
"Kraków w pudełku" - to wystawa w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa. Do współpracy zaproszeni zostali młodzi artyści - studenci krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Agaty Pankiewicz. Ekspozycja w kamienicy Hipolitów gromadzi rzadko pokazywane zbiory fotograficzne z kolekcji muzeum - poddane przez artystów miniaturyzacji i przetworzeniu do formatu "pudełka". Znajdują się w tym archiwum zarówno zdjęcia atelierowe, wykonywane przez pionierów krakowskiej fotografii Ignacego Krigera czy Wacława Rzewuskiego, dokumentalne zdjęcia autorstwa pokoleń fotoreporterów, czy zdecydowanie późniejsze zdjęcia Henryka Hermanowicza. Są też zdjęcia z wydarzeń historycznych i tysiące innych – zdjęcia muzealnych wystaw, portrety mieszczan i przekupek, kajaki na Wiśle, miejskie wydarzenia i gołębie. Młodzi mówią własnym językiem, czasem nie do końca zrozumiałym. Ale to ważne i ciekawe, by w MHK pojawiała się także sztuka współczesna.
Z wystawy na ASP. Fot. Justyna Nowicka.
„Konstanty Laszczka twórca i pedagog” - pod takim hasłem odbyła się w Krakowie sesja naukowa, przygotowana przez przez Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych. Sesja była zwieńczeniem obchodów Roku Konstantego Laszczki w 60. rocznicę śmierci artysty, i towarzyszy aż trzem wystawom prac artysty, przygotowanym w przestrzeniach akademii. Konstanty Laszczka - rzeźbiarz i ceramik, był zasłużonym profesorem ASP w Krakowie. W latach 1891-96, zdobył gruntowne wykształcenie rzeźbiarskie w czasie studiów w Paryżu. Dzięki temu stał się jednym z promotorów rzeźby modernistycznej na gruncie polskim.
Justyna Nowicka
Nasze nominacje:
- "Don Pasquale", reż. Jerzy Stuhr, Opera Krakowska
- "Wyspiański wyzwala" - inauguracja sezonu w Teatrze im. Słowackiego
- "Kosmos", reż. Krzysztof Garbaczewski, Narodowy Stary Teatr
- "Kraków w pudełku" - wystawa w kamienicy Hipolitów MHK
- Rok Laszczki na ASP
