Edytuj
share
Blechacz i Kim. Jedność w odmienności
Takie koncerty nie zdarzają się często, ale jeśli na nie trafimy, to mamy wiele szczęścia. Po takich wykonaniach rzeczywistość nabiera kolorów, a muzyka poraża pięknem. I taki właśnie koncert miał miejsce w środę, 29 maja 2019 roku, w Filharmonii Krakowskiej. Można by go streścić tak: cztery sonaty, czterech różnych kompozytorów, cztery style i dwoje wykonawców. Doskonałych wykonawców, którzy mają to samo podejście do muzyki, którzy grając niemal razem oddychają, czyli: pianista Rafał Blechacz i skrzypaczka Bomsori Kim. Słowem duet marzeń, artyści z najwyższej półki. A wieczór wypełniła muzyka Mozarta, Fauré'go, Debussy'ego i Szymanowskiego.
fot: Krzysztof Kalinowski/Afera-Studio
On laureat Konkursu Chopinowskiego z 2005 roku, porównywany do Krystiana Zimermana, który 30 lat wcześniej także wygrał ten konkurs; porównywany bo wygrał w podobnym stylu zgarniając wiele nagród. Ona, absolwentka słynnej Juilliard School of Music w Nowym Jorku, łowczyni nagród na największych konkursach, m.in. zwyciężczyni 62. Konkursu ARD w Monachium w 2013 roku, a także laureatka II nagrody Konkursu Wieniawskiego w Poznaniu w 2016 roku.
On Polak, ona Koreanka. Mimo zapewne wielu różnic, mają – jak się okazało – podobne podejście do muzyki. W ich grze był słyszalny zarówno liryzm, jak i drapieżność, a także wspaniałe frazowanie czy malowanie barw harmonii. Widać było, że bawią się muzyką i ta zabawa sprawia im ogromną przyjemność. Jaki to był wspaniały wieczór! I jak na takich koncertach bywa, publiczność w euforii zgotowała artystom długą owację na stojąco. I w nagrodę otrzymała bis. Ale o tym za chwilę.
fot:K.Kalinowski
Rafał Blechacz zanim usiadł do fortepianu zwrócił się do publiczność mówiąc, że dawno go nie było w Krakowie. To prawda. Pamiętam jego jedyny koncert w Krakowie po wygranym konkursie w Warszawie. Była to jesień 2005 roku. Przyjechał tu na zaproszenie Stanisława Gałońskiego i Capelli Cracoviensis i wykonał z nimi Koncert fortepianowy e-moll Chopina. Wspomnienie emocji tego wieczoru nadał powoduje ciarki. Bo też ten wówczas 20-latek grał jak uskrzydlony. Później miał wziąć udział w koncercie Filharmonii Krakowskiej, zapraszał go ówczesny dyrektor Paweł Przytocki, ale do koncertu nie doszło, został odwołany z powodu choroby pianisty. Starano się o wyznaczenie następnego terminu, ale się nie udało.
Tak więc po blisko 14 latach (ale ten czas leci) Rafał Blechacz, dziś uważany za czołowego pianistę, przed którym stoją otworem drzwi wszystkich najbardziej prestiżowych sal muzycznych, artysta Deutsche Grammophon, gdzie jego płyty przyjmowane są entuzjastycznie przez melomanów i krytyków pojawił się w Krakowie. Kolejka chętnych do wejścia na koncert była bardzo długa i kończyła się dopiero przy ulicy Smoleńsk. Filharmonia od lat nie była tak oblężona. To przypominało mi dawne czasy, np. występ w tej sali Yehudi Menuhina czy takich artystów jak m.in.: Ivo Pogorelić czy Mścisław Rostropowicz. A wewnątrz Filharmonii było bardzo tłoczno, ustawiono nawet na estradzie specjalny sektor dla widzów.
Koncert Rafała Blechacza i Bomsori Kim związany był z promocją ich wspólnej płyty wydanej w styczniu przez Deutsche Grammophon. Zabrzmiały cztery sonaty, w tym trzy które zostały zarejestrowane na krążku: Sonata A-dur op. 13 nr 1 Gabriela Fauré, Sonata g-moll Claude’a Debussy’ego i Sonata d-moll op. 9 Karola Szymanowskiego. Te trzy utwory z płyty poprzedziła Sonata F-dur Wolfganga Amadeusa Mozarta. Program koncertu był więc szalenie różnorodny, wymagający innej gry pod względem stylistycznym i najeżony różnymi trudnościami technicznymi.
W tym wykonaniu fascynowała mnie przede wszystkim jedność wykonania. To nie była solistka z akompaniującym jej pianistą. To było dwoje doskonałych muzyków, tworzących na równych prawach wykonywane utwory. Obydwoje artyści należą do mocnych indywidualności, ale tu stopili się w jedną całość. Podobna barwa brzmienia, cyzelowanie niuansów, stawianie linii melodycznej na pierwszym planie, czy myślenie barwami harmonii jak u Debussy’ego. Takie wspólne zrozumienie muzyki naprawdę zdarza się bardzo rzadko.
fot:K.Kalinowski
Historię tego fantastycznego duetu rozpoczyna Dymitr Szostakowicz. Niemożliwe? A jednak! To właśnie w poznaniu na Konkursie Wieniawskiego Bomsori Kim zjawiskowo wykonała Koncert skrzypcowy a-moll Szostakowicza. Choć było to doskonałe wykonanie nie wystarczyło na I nagrodę, ale wystarczyło by zachwycić Rafała Blechacza, który zaproponował jej wspólne nagranie dla Deutsche Grammophon. I tak powstała płyta a przy tej okazji i trasa koncertowa po Polsce, w ramach której zaplanowany został ten koncert w Krakowie.
Przy tak wielkich emocjach jaki przyniósł ten koncert nie mogło się obejść bez bisu. Publiczność wstała, klaskała i doczekała się… zabrzmiał Nokturn cis-moll Chopina z opusu pośmiertnego w transkrypcji na skrzypce i fortepian autorstwa Nathana Milsteina (tak na marginesie ten utwór zresztą zamyka płytę). No i tu mam problem, bo choć wykonanie było doskonałe, to jednak aranżacja Chopina wydała mi się zbyt słaba, zwłaszcza na tle tak doskonałych sonat. Wiem, że Rafał Blechacz bardzo ceni Chopina, wiem, że Bomsori Kim marzyła by zagrać Chopina. Ale niestety kompozytor ten nie napisał nic na skrzypce i fortepian. Chopin skomponował tylko cztery utwory kameralne: jedno trio fortepianowe i trzy utwory na wiolonczelę i fortepian. I niech tak zostanie. Jego fortepianowe utwory zachwycają nowoczesną jak na tamte lata harmonią, którą jak wiemy Chopin cyzelował do ostatniej chwili. A tego nie dało się wysłyszeć w instrumentacji Nathana Milsteina.
Niemniej koncert zrobił na mnie bardzo duże wrażenie. A kto nie był może poczuć ten nastrój słuchając płyty. Warto!
