Ekspozycja zat.  „Zostaję w tym teatrze. Podoba mi się tu” będzie skoncentrowana przede wszystkim na teatralnej twórczości artystki, ważnej, ale pozostającej nieco w cieniu. Ekspozycja otwarta zostanie 21 września godz. 18:00. Wystawa czynna : 22 września 2018 – 17 lutego 2019.

Wystawa nie jest klasyczną monografią, ale próbą spojrzenia na dorobek Marii Jaremy, jednej z najważniejszych polskich artystek powojennej awangardy z perspektywy jej dokonań teatralnych i performatywnej tożsamości uwiecznionej, ale i rozdzielonej między plastykę, literaturę, teatr, miejskie legendy i towarzyskie anegdoty. Tożsamości, która nie tylko tak jak jej sztuka wymyka się prostym rozpoznaniom, ale i zdaje się być z nią esencjonalnie związana. Jaremianka otwarta w rocznicę jej śmierci i urodzin i jednocześnie 100 lecie praw wyborczych kobiet, skupia się na powojennej twórczości artystki, która pozwala się czytać jako heterogeniczny proces, transmutowania napięć, rozbijania i sklejania postaci. Dochodzenia do abstrakcji tylko po to by ostatecznie znowu ją przełamać.

Maria Jarema urodziła się w Starym Samborze w 1908 roku. Pierwsze farby w wieku 10 lat podarował jej Zygmunt Waliszewski. Malować uczył ją jej brat, Józef Jarema. Artystka wybrała jednak rzeźbę. W 1929 roku rozpoczęła studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Xawerewgo Dunikowskiego. Była członkiem I Grupy Krakowskiej, ugrupowania stworzonego przez artystów o zacięciu lewicowym, wierzących w rewolucję społeczną i artystyczną. Współpracowała z eksperymentalnym Teatrem Cricot i zaangażowała się w działalność szopek politycznych Adama Polewki. Zrealizowała kilkanaście scenografii, projektowała kostiumy i maski, czasem grała. M.in. Wandę i literkę „K” w teatrzyku „Tam – Tam” oraz Kobietę Nowoczesną w Zielonych Latach. W czasie wojny pracowała jako szatniarka w Domu Plastyków i projektowała zabawki w warsztatach lalek artystycznych. Wtedy porzuciła rzeźbę i ze względu na trudne warunki, malowała przede wszystkim gwasze i akwarele. Po wojnie zwróciła się ku abstrakcji. Z czasem zaczęła eksperymentować nie tylko z formą, ale i z materiałem. Wykształciła własną technikę, która była połączeniem monotypii z temperą. Wspólnie z Tadeuszem Kantorem i Kazimierzem Mikulskim założyła teatr Cricot 2 i dołączyła do oficjalnie reaktywowanej w 1957 roku II Grupy Krakowskiej. We współpracy z Robotniczym Domem Kultury zrealizowała spektakl Niech się zbudzi Drwal (1949), a w ramach działalności Cricot 2 projektowała kostiumy do Mątwy (1956) i Cyrku (1957). W 1958 reprezentowała sztukę polską na Biennale w Wenecji. Zmarła po nieudanym, pierwszym w Polsce, przeszczepie szpiku.


6 października–27 października program spektakli tanecznych „Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń”.
Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń to program prezentacji polskiego tańca autorstwa Pawła Łyskawy i Eryka Makohona nawiązujący w swoim tytule do Baumanowskiej koncepcji człowieka ponowoczesnego, osadzonej na czterech wzorcach postępowania (spacerowicz, włóczęga, turysta i gracz). Żadna z figur nie występuje w czystej postaci. Wszystkie mieszają się i przenikają. Spaja je poszukiwanie wrażeń, chwilowych i mocnych. Ciało ponowoczesne to ciało, które odczuwa, zanurzając się w fali doznań.
Rollercoaster to zaproszenie widza w przestrzeń nowych wrażeń, pięknych i niewygodnych, mocnych, czasem ekstremalnych, intelektualnych i sensualnych. To zaproszenie do porzucenia kontroli, do współuczestnictwa. Rollercoaster to „wrażliwe doświadczenie”, a nie „logiczna ekstaza”, jak mawiał francuski pisarz i filozof Georges Bataille (źródło inspiracji dla Sławka Krawczyńskiego i Ani Godowskiej w spektaklu Bataille i świt nowych dni).
Część proponowanych spektakli (Singulare tantum, Idylluzja) zrywa z tradycyjnym podziałem ról na aktora i widza. Performer włącza publiczność w swoje działania, wyrywając ją z bezpiecznej strefy chłodnego dystansu, wręcz zmusza do współuczestnictwa i współodczuwania. Kolejne spektakle świadomie stawiają granice i próbują je przekraczać, rozpływać się między nimi, zatapiać (Melt), wychodzić z formy, porzucać „gęby” (Glamour). Niszczyć podziały, wyraźnie je uświadamiając (Witajcie/Welcome); przechodząc przez różne stany skupienia (Stany skupienia), wkraczać w nowe przestrzenie (Bataille i świt nowych dni).
Program:
6 października 2018
Aurora Lubos, Witajcie/Welcome
7 października 2018
Akademia Sztuk Teatralnych Wydział Teatru Tańca
Stany skupienia
13 października 2018
Tomasz Ciesielski
Idylluzja
14 października 2018
Krakowski Teatr Tańca
Singulare tantum
20 października 2018
Anna Godowska i Sławomir Krawczyński
Bataille i świt nowych dni
27 października 2018
Helena Ganjalyan
Melt
Krakowski Teatr Tańca
Glamour


jn/mat. prasowe Cricoteki