Radio Kraków

Wiadomości

O nas

Patronaty

Dzieje się w Radiu

Kultura

Sport

Muzyka

Audycje

Podcasty

Kontakt

Ramówka

Studia nagraniowe

OFF
Kultura
BIP
Radio Kraków Galerie Krzysztof Globisz laureatem Nagrody im. R. Bobrowskiej
  • A
  • A
  • A

Krzysztof Globisz laureatem Nagrody im. R. Bobrowskiej

  • date_range Czwartek, 2014.02.20 19:08 ( Edytowany Sobota, 2021.05.29 23:29 )
Krzysztof Globisz laureatem Nagrody im. R. Bobrowskiej
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
fot. W. Gruszka
crop_free
1 / 10
Krzysztof Globisz laureatem Nagrody im. R. Bobrowskiej
Krzysztof Globisz laureatem Nagrody im. R. Bobrowskiej
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
crop_free
1 / 10
Krzysztof Globisz czyta "Salki" Wojciecha Nowickiego

Wyjątkowy głos Krzysztofa Globisza i niezwykły talent do tworzenia radiowych postaci Romana Bobrowska odkryła już wtedy. A potem pracowali razem przy radiowych teatrach i słuchowiskach: od "Boskiej Komedii" Dantego czy "Zygmunta Augusta" Wyspiańskiego po powieści w radiowej bibliotece. Zapamiętaliśmy jego głos z "Pożegnania jesieni", "Dżumy", ale też z brawurowych interpretacji literatury dla dzieci, np. powieści "My na wyspie Saltkrakan" czy wierszy Brzechwy i Tuwima.
Cenimy sobie bardzo wysoko wsp ó łpracę z Krzysztofem Globiszem w ostatnich latach. Zachwycił słuchaczy rolą Gospodarza w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego wyreżyserowanym w Radiu Kraków przez Andrzeja Seweryna. Jego głosem przemawiał do nas Czesław Miłosz z zaadaptowanej biografii noblisty autorstwa Andrzeja Franaszka. Jego głos dał życie Józafatowi Dumanowskiemu w słuchowisku przygotowanym przez Jana Klatę.
Romana Bobrowska niezawodnym uchem wyłowiła z grupy studentów przyszłą gwiazdę radiowego teatru - już w debiutanckiej roli Milicjanta w spektaklu z 1980 roku, Globisz wyróżnia się z grupy kolegów skupieniem i świadomością radiowego medium.


fot: Motor Studio


W latach 80. i 90. Globisz mierzy się w krakowskiej rozgłośni z wielkim, klasycznym repertuarem: mistrzowsko interpretuje frazy Wyspiańskiego, łączy żarliwość z klasycznym umiarem w Elegiach rzymskich Goethego. W 1991 roku nagrywa z Romaną Bobrowską "Księcia niezłomnego". W jego interpretacji opowiadania Herlinga-Grudzińskiego już wtedy słychać brzmienia, które staną się wkrótce radiowym znakiem rozpoznawczym Globisza - niezwykłą, chłopięcą wręcz naturalność, charakterystyczną, miodową barwę głosu oraz wielką dojrzałość radiowego warsztatu.
Pełnia talentu Krzysztofa Globisza wybucha wraz z radiowymi realizacjami powieści Witkacego czy Schulza. Tylko on potrafi w swoich interpretacjach połączyć nastrój groteski i powagi, poczucie absurdu i bezbłędne wyczucie tragiczności.
Krzysztof Globisz pozostaje wiernym uczniem Patronki naszej radiowej nagrody. W wielu wywiadach powołuje się na niezapomnianą postać swojej radiowej Nauczycielki. Od niej odebrał najważniejszą lekcję: "w radiu obowiązuje zasada mówienia jak do stulonej dłoni. Ta odległość - twierdziła Romana Bobrowska - budzi kontakt ze słuchaczem. Bo mówi się zawsze do jednego człowieka, który chce słuchać".

Na życzenie słuchaczy: Globisz i CeZik w "Nienawidzę" Koterskiego. Pełna wersja filmowa

Od 2011 Radio Kraków Samo przyznaje nagrodę im. Romany Bobrowskiej za wybitne osiągnięcia w sztuce radiowej. Dotychczas laureatami nagrody zostali Anna Polony i Andrzej Seweryn.
Romana Bobrowska – ( 28 II 1933 – 6.X 2009)
„Mówi się zawsze do jednego człowieka, który chce słuchać” - tak istotę radia tłumaczyła Romana Bobrowska w wywiadzie zamieszczonym w książce „Rozmowy o radiu”: wydanej na 70-lecie Radia Kraków. Jednak bezpośrednio jej głosu słuchacz nie miał okazji usłyszeć. Jako realizator i reżyser przekazywała swoją pasję do radia za pomocą słów wielkiej literatury i głosów wielkich aktorów.
Absolwenta filologii polskiej, do Rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie trafiła w 1952 z konkursu na dziennikarza redakcji informacji i publicystyki. Urodzona we Lwowie, pochodząca z rodziny tragicznie doświadczonej w czasach radzieckiej okupacji, zamiast relacjonowania bieżących wydarzeń wolała realizować programy za konsoletą, a potem reżyserować.
Teatr radiowy był wielką miłością i pasją jej życia. Dla realizowania kolejnych słuchowisk była gotowa poświęcić bardzo wiele. W dorobku blisko 60 lat jej pracy twórczej znalazły się adaptacje arcydzieł literatury klasycznej (wg utworów Stanisława Wyspiańskiego, Josepha Conrada, Karola Huberta Rostworowskiego), a także słuchowiska poetyckie - według wierszy Bolesława Leśmiana, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Wisławy Szymborskiej i Zbigniewa Herberta.
Pracowała z wielkimi aktorami krakowskich teatrów : z Leszkiem Herdegenem, Anną Seniuk , Anną Polony, Jerzym Bińczyckim, Anną Dymną, Jerzym Radziwiłowiczem, Dorota Segdą, Krzysztofem Globiszem. „Wszystkie te osoby, po latach wspólnej pracy, uważam za swoich przyjaciół. Bo to nie jest tak, że kogoś zapraszam do radia, bo jest moim przyjacielem; raczej zostajemy przyjaciółmi dzięki pracy w radiu” mówiła w jubileuszowej rozmowie. Nikt, kto pracował z Panią Romaną, nie mógł liczyć na ulgową taryfę. Zawsze wychwyciła każdą niestaranność, każdy fałszywy ton. Drobiazgowa analiza literackiego tekstu , poszukiwanie właściwej formy wyrazu, perfekcyjna radiowa realizacja były fundamentem jej radiowej sztuki. Nie zatrzymywała się w miejscu, choć była przywiązana do teatru radiowego w jego tradycyjnym kształcie. Z ciekawością przyjmowała jednak nowe technologie. Bez nadmiernego sentymentu pożegnała radiową taśmę, którą operowała przez pół wieku Była chyba pierwszą ze starszego pokolenia radiowców, która nauczyła się komputerowego montażu. Dla młodych dziennikarzy zawsze miała czas i cenne rady. Słuchała pierwszych reportaży, tłumaczyła zasady kompozycji, pomagała w montażu. Ale przede wszystkim uczyła miłości do radia i szacunku dla słuchacza.
Jej praca była wielokrotnie nagradzana – była laureatką Złotego Mikrofonu oraz nagród sopockiego festiwalu Dwa Teatry. Jednak ona sama pozostawała nieco w cieniu. Ukryta w reżyserce za konsoletą realizatora i szybą radiowego studia. I stamtąd poruszająca naszą wyobraźnię. ”Dzięki specyficznej plastyce przekazu radiowego jesteśmy w stanie przenieść słuchacza we wnętrze człowieka, w jego myśli , marzenia, przeszłość, przyszłość, w sen…” mówiła w 1996 roku.
Romana Bobrowska zmarła 6 października 2009 roku, jest pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Wszystkie cytaty pochodzą z wywiadu Anny Balickiej z Romaną Bobrowską zamieszczonego w książce „Rozmowy o radiu” Kraków 1997 .

Barbara Gawryluk/Marta Szostkiewicz/RK
Krzysztof Globisz czyta "Salki" Wojciecha Nowickiego
Fot. Wojciech Gruszka
Fot. Wojciech Gruszka
Fot. Wojciech Gruszka
Fot. Wojciech Gruszka
Fot. Wojciech Gruszka
crop_free
1 / 5

Wyślij opinię na temat artykułu

Najnowsze

Skontaktuj się z Radiem Kraków - czekamy na opinie naszych Słuchaczy

Pod każdym materiałem na naszej stronie dostępny jest przycisk, dzięki któremu możecie Państwo wysyłać maile z opiniami. Wszystkie będą skrupulatnie czytane i nie pozostaną bez reakcji.

Opinie można wysyłać też bezpośrednio na adres [email protected]

Zapraszamy również do kontaktu z nami poprzez SMS - 4080, telefonicznie (12 200 33 33 – antena,12 630 60 00 – recepcja), a także na nasz profil na  Facebooku  oraz  Twitterze

Kontakt

Sekretariat Zarządu

12 630 61 01

Wyślij wiadomość

Dodaj pliki

Wyślij opinię

Radio Kraków informuje,
iż od dnia 25 maja 2018 roku wprowadza aktualizację polityki prywatności i zabezpieczeń w zakresie przetwarzania danych osobowych. Niniejsza informacja ma na celu zapoznanie osoby korzystające z Portalu Radia Kraków oraz słuchaczy Radia Kraków ze szczegółami stosowanych przez Radio Kraków technologii oraz z przepisami o ochronie danych osobowych, obowiązujących od dnia 25 maja 2018 roku. Zapraszamy do zapoznania się z informacjami zawartymi w Polityce Prywatności.