Komuniści za jedno z największych zagrożeń dla swojej władzy uznawali wolny dostęp do książek. Żeby go ograniczyć, trzeba było „niebezpieczne” publikacje zniszczyć. Ten masowy proces zagłady książek, nazwany bibliocydem, Andrzej Dróżdż opisał na przykładzie Związku Sowieckiego, a następnie komunistycznej Polski. Rozpoczęło się od niszczenia księgozbiorów przejętych po rewolucji i od pierwszych wykazów książek stanowiących zagrożenie dla totalitarnego państwa. Indeks zakazanych tytułów z każdym rokiem obejmował coraz więcej pozycji. Równocześnie publikowano miliony wyselekcjonowanych przez cenzurę tytułów. W Polsce, już w początkowym okresie przejmowania władzy przez komunistów, także doszło do bibliocydu. Miliony książek zniszczono najpierw podczas działań wojennych, a tzw. reforma rolna i wyrzucenie dotychczasowych właścicieli z ich domów doprowadziły do porzucenia tysięcy, często bezcennych publikacji, znajdujących się w dworskich księgozbiorach.
Na ile powtórzono w Polsce schemat zaczerpnięty ze Związku Sowieckiego, a na ile sytuacja była odmienna? O tym dyskutować będą uczestnicy najbliższego spotkania Krakowskiej Loży Historii Współczesnej.
