Wygląda na zdezorientowaną, zagubioną i bardzo smutną. Staje między półkami i zaczyna się rozglądać. Nie pamięta co chciała kupić. Nagle coś sobie przypomina, sięga do kieszeni i wyciąga karteczkę. Patrzy na nią przez chwilę bezradnie, wreszcie sięga do torebki. Szuka okularów. Zapomniała je wziąć.
- Mogę pomóc? - pytam. Bez słowa podaje mi kartkę zapisaną koślawym, drżącym pismem. Z trudem domyślam się co chciała napisać, ale udaje się wszystko wrzucić do koszyka, odprowadzam ją do kasy i szybko wracam, by kupić to po co przyszłam.
Przy kasie zamieszanie. Pani ma problem z odliczeniem pieniędzy, mylą się jej nominały. Kasjer stuka nerwowo palcem w blat, kolejka rośnie, zdenerwowanie też. Opuszczamy sklep w tej samej chwili. Pani staje na ulicy i zastanawia się w którą stronę ma iść. Ponownie pytam czy mogę pomóc, ale chyba ją wystraszyłam. Może myśli, że chcę ją okraść albo oszukać. Nie kojarzy, że to ja przed chwilą zajęłam się nią w sklepie.
Wokół nas coraz więcej starych ludzi, często samotnych, chorych, bezradnych. Ci samotni. powoli odchodzą w swój świat w czterech ścianach mieszkania, opiekunowie coraz częściej są bezradni wobec choroby bliskiej osoby, nie radzą sobie i nie mają się do kogo zwrócić o pomoc. Nikogo to nie obchodzi.
